Σε ένα πολύ μεγάλο αγροτικό τεμάχιο στην Τίρυνθα ζητήθηκε η επέκταση της υφιστάμενης κατοικίας. Προτάθηκε, η επέκταση αυτή να είναι ένα τελείως ανεξάρτητο οίκημα που θα προέκυπτε από το τοπίο ως υπόσκαφη κατασκευή με στόχο τη λίγότερη δυνατή ανοικοδόμηση και όχληση του φυσικού τοπίου. Έτσι το κτίριο αντιμετωπίστηκε ως τοπίο , ως συμπληρωματικός- λόφος ο οποίος αγκαλίαζει συμμετρικά ως προς τον υπάρχοντα λόφο την υφιστάμενη πέτρινη κατοικία. Οι χώροι οργανώνονται γύρω από ένα κεντρικό αίθριο, ενώ μία επικλινής στοά ως συνδετική κορδέλα με το υφιστάμενο κτίριο μορφοποιείται με υλικά παρόμοια με αυτό και οδηγεί το χρήστη στην καρδιά της νέας κατοικίας. Ένα σκάμμα, με άγρια- εξωτική βλάστηση αποτελεί το «φίλτρο», μεταβατική ζώνη μεταξύ των δύο κτισμάτων, ενώ οι εσωτερικοί χώροι που φωτίζονται από την οροφή με θολωτές διάφανες κατασκευές, μετασχηματίζουν και αντιστρέφουν τη θολωτή απόληξη των τοπικών θολωτών μυκηναϊκών τυπολογιών, δημιουργώντας ένα διάλογο με την ιστορία του τόπου.